Νιώθω ενοχές που φωνάζω στην κόρη μου

Όπως πάντα, πριν φύγω από το σπίτι πέρασα την τσάντα με το κολατσιό της στον ώμο της, πέρασα στον δικό μου ώμο τη δική μου τσάντα από τη μια μεριά, την σχολική της τσάντα από την άλλη και την τσάντα με το δικό μου κολατσιό στο ένα χέρι μιας και με το άλλο κρατούσα κλειδιά σπιτιού, κλειδιά αυτοκινήτου και κινητό.

«Πάρε αγάπη μου το τηλέφωνο και πάρε τον μπαμπά να μιλήσετε!», της είπα δίνοντάς της στα χέρια... το τονίζω αυτό... ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ το κινητό και κάπως έτσι βγήκαμε από την πόρτα. Κλείδωσα, φτάσαμε στην πυλωτή, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε για το σχολείο. Πάνω που πάρκαρα, συνειδητοποίησα ότι δεν την άκουσα να μιλάει με τον άνδρα μου.

«Τον πήρες τον μπαμπά Νικόλ, θα περιμένει!». Εδώ να σας πω, ότι κάθε πρωί η μικρή μιλάει με τον μπαμπά της πριν πάει στο σχολείο γιατί δεν τον βλέπει. Εκείνος φεύγει πολύ πρωί από το σπίτι, οπότε πρέπει να πει ο ένας στον άλλο «Καλημέρα!».

«Όχι, μαμά δεν τον πήρα... Πού είναι το κινητό;»...

«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟΟΟΟΟΟ;;;», ρώτησα με μια φωνή έντονη!

Αρχίσαμε να ψάχνουμε τα πίσω καθίσματα με εμένα να φωνάζω σαν υστερική. «Σου το έδωσα στα χέρια» της έλεγα έντονα, «Όχι, δεν μου το έδωσες», μου απαντούσε εκείνη με μια ηρεμία στη φωνή της.

Για να μην σας τα πολυλογώ, διαπληκτιστήκαμε άσχημα, με εμένα να φωνάζω στο αυτοκίνητο και εκείνη να με κοιτάει. Φύγαμε από το σχολείο (δεν είχε ανοίξει ακόμη η αυλόπορτα για να μπει μέσα), επιστρέψαμε στο σπίτι και τελικά βρήκα το κινητό επάνω στο τραπέζι, όπου και το είχε αφήσει.

Επιστρέφοντας στο σχολείο μου ζήτησε «Συγγνώμη» που ξέχασε το κινητό στο σπίτι κι εγώ με τη σειρά μου της ζήτησα «Συγγνώμη» που άρχισα να τη φωνάζω για έναν πραγματικά τόσο ασήμαντο λόγο.

«Και τι έγινε που άφησε το κινητό στο σπίτι;» άρχισα να αναρωτιέμαι καθώς οδηγούσα προς το γραφείο, «Τι θα γινόταν αν δεν είχες μια μέρα το κινητό μαζί σου κυρία μου;», ρωτούσα τον εαυτό μου που ένιωθε ενοχές για όλες εκείνες τις φωνές και την κατσάδα που της έβαλα επειδή αφαιρέθηκε και ξέχασε το τηλέφωνο στο σπίτι.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι λογικά και αποφεύγω τέτοιου είδους καταστάσεις, υπάρχουν όμως και στιγμές που χάνω τα λογικά μου (λίγο η τσίτα, λίγο η υπερένταση, λίγο το ό,τι θα καθυστερούσα στη δουλειά) και συμπεριφέρομαι στο παιδί μου σαν να είναι κάποιος ενήλικας που έχω την απαίτηση να σκέφτεται όπως εγώ και να κάνει τα πράγματα όπως εγώ.

Ξεχνάω ότι έχω ένα παιδί απέναντί μου. Φυσικά και οι φωνές δεν φέρνουν ποτέ αποτέλεσμα. Όταν φωνάζω ξέρω ότι δεν με ακούει. Το ίδιο έκανα και εγώ όταν φώναζαν οι δικοί μου γονείς. Από μέσα μου έλεγα «Λα, λα, λα», μέχρι να σταματήσουν και όλα «μέλι-γάλα». Μπορεί να τραβάω την προσοχή της με τις φωνές, αλλά σίγουρα είναι κάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στους κανόνες καλής γονεϊκής συμπεριφοράς. Για αυτό και στο τέλος οδηγούμαι στις ενοχές!